Koszyki, post sentymentalny

Tydzień do zamknięcia i coś we mnie pękło. Powoli dochodzi do mnie myśl o zamknięciu miejsca, którego częścią byłem i w którym przyjemność miałem, mieć swój zawodowy debiut jako młody "Pan ziółko". Poczucie bliźniacze do tego, po opuszczeniu(cudownego) liceum. Już nigdy nie będzie takiego lata.

Koszyki się zamykają. Zostawiam w tym miejscu mój bagaż emocjonalny, tak zawzięcie gromadzony przez ostatni rok. W głowie zostają mi ludzie tworzący to miejsce. Marty, Szury Dobki, Krzywe, Kacpry, Marciny, Chloriany, Konrady i szlachcice wszelkie.
Oni i klimat miejsca, sprawiły, że był to mój drugi dom. Tu się dzień kończyło o 6 nad ranem, za chwilę zaczynając pracę na 7 rano.

Kawa i papieros rano z panem Leszkiem. Rozmowy o życiu o 8 rano. Moje dziwne randki podczas pracy. Granie na harmonijce z Marcinem o 3 nad ranem. Spontanicznie jedziemy do Gdańska, kończymy u mnie w domu. U mnie w domu, ekipa koszykowa o 7 nad ranem. Wigilia razem. Pożegnania i powroty. Łukaszu, spakujesz samochód?
Jemy zielsko ziółka. Kocham swoich klientów. Robimy koktaile. Panie Janie - uszanowanie. Chowamy się, paląc papierosy na parkingu. Cho na peta Mordko! Jedziemy nad wisłę, trafiamy na koniec świata. Pijany to do domu. Pograjmy w hirołsów. W scrabble może? Dikarpio, plum? Wiśniówkę dla wszystkich! Ziółek rób zdjęcia!

Tęsknię już.

Ps. Tomku Szlachcicu, przyniosę Ci kiedyś tę książkę.